پرواز در خود نشانی از آزادی دارد، پریدن در کنه خود رهایی را تصویر می‌کند. مهسا در پی سال‌ها ممنوعیت‌ ورزش زنان که جریان رشد زنان در ورزش را قطع کرد و با پوشش دست و پاگیر برای ورزش حرفه‌ای، چهار متر با نیزه پرید، کنایه‌ای به هر چه محدودیت و ممنوعیت.

خبر رکوردشکنی مهسا میرزاطبیبی را شاید با لذت و اشتیاق خوانده‌ایم اما موفقیت‌ها برای دختران ورزشکار ایرانی در پی ماجراهایی جان‌فرسا به چنگ می‌آید.

مهسا میرزاطبیبی در لیگ دو و میدانی ایران برای تیم پلیمر خلیج‌فارس در رشته پرش با نیزه فعالیت می‌کند. او رکورد پرش‌بانیزه ایران را در طول یک هفته دو بار جابه‌جا کرد. اول پرش ۳٫۹۱ را تجربه کرد و سپس با حمله به رکورد خود، به ۴ متر رسید، عددی که برای او به مفهوم پایان و رکورد نیست، بلکه آغاز یک مسیر تازه است.

محمدمحسن ربانی، مربی مهساست. ربانی قهرمان پرش‌بانیزه ایران است و طلای قهرمانی آسیا را در پرش‌بانیزه به دست آورده است. مهسا موفقیت‌هایش را مدیون تمرینات ربانی می‌داند. ربانی درباره مهسا میرزاطبیبی می‌گوید: «دو سال قبل ما امکاناتی نداشتیم و در کاپ استانبول، میرزاطبیبی با نیزه قرضی مسابقه داد که آنجا توانست ۳٫۹ متر بپرد و رکورد ایران را بزند تا اینکه همین چند وقت پیش با حمایت باشگاه پلیمر خلیج‌فارس توانستیم وسایل را خریداری و کار کنیم.»

ماجرای نیزه قرضی برای دختری که رکورد یک رشته ورزشی را در ایران شکسته، حرفی باقی نمی‌گذارد و تصویرگر واقعیتی است که بر ورزش زنان در ایران می‌گذرد. برای بی‌اعتباری تمام مصاحبه‌های مسئولان ورزشی ایران، تمام ادعاها در فراهم کردن امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری برای ورزش زنان، شنیدن ماجرای نیزه قرضی درباره یک دختر ورزشکار ملی کافی است.

در ورزش‌هایی مثل پرش‌بانیزه که چابکی ورزشکار در یک ثانیه تعیین‌کننده است، مسئله پوشش می‌تواند در رکورد تأثیر بگذارد. مهسا رکورد ۴ متر را با پوششی غیرمتعارف در این رشته به ثبت رسانده است.

مهسا از دل داستانی به این رکورد رسید که ناامیدکننده به نظر می‌رسد اما مهسا را برای انجام کارهای سخت‌تر ناامید نکرد: «همیشه وقتی مسابقه می‌دادم به من می‌گفتند خوب است اما تا چهار متر نپری فایده ندارد. یا برای اعزام به مسابقه‌ها باید بالای ۳٫۹ بپری یا اگر ۴ متر بپری فلان جایزه را به تو می‌دهیم. خب بفرمایید. حالا منتظریم.»

مهسا اما در حرف‌های روزهای اخیرش نشان می‌دهد که جایزه دلخواهش، فرصت‌های بزرگ‌تر است: «فدراسیون برای ورزشکارانی که رکورد ملی را جابه‌جا می‌کنند، پاداش تعیین می‌کند. البته این پاداش بعد از اعلام نتایج تست دوپینگ پرداخت خواهد شد؛ اما بیشتر از این جایزه من نیاز دارم که به مسابقات بین‌المللی اعزام شوم و تجربه کسب کنم. البته در چند سال اخیر سابقه حضور در مسابقات ترکیه ۲۰۱۸، قهرمانی داخل سالن آسیا و قهرمانی آسیا در قطر را دارم. در مسابقات داخل سالن به مدال نقره رسیدم؛ اما نیاز دارم که به تورنمنت‌های باکیفیت اعزام شوم تا رکوردم افزایش پیدا کند. متأسفانه در ایران رقبایم فاصله زیادی با من دارند.»

پرش‌بانیزه ورزش تازه‌ای برای زنان نیست اما این رشته در بخش زنان ۲۰ سال است که به المپیک راه یافته است. در این ۲۰ سال دختری از ایران به‌اندازه مهسا خود را به شانس حضور در المپیک نزدیک نکرده بود. مهسا با رؤیای حضور در المپیک تمرین می‌کند: «من اهداف بزرگی دارم و می‌خواهم با تمرین و تلاش به رکورد ورودی المپیک و طلای قهرمانی آسیا برسم. رکورد ورودی المپیک ۴٫۷ متر است و حتی در همین مدت کوتاه باقی‌مانده این پتانسیل را در خودم می‌بینم که بتوانم این رکورد را برای المپیک توکیو بزنم. اگر هم نشد برای دوره بعد تلاش می‌کنم و فرصت زیادی دارم تا به این رکوردها برسم.»

فدراسیون دوومیدانی ایران در یک سال اخیر با سرپرست‌های موقت -ایرج عرب و مهدی مبینی- اداره می‌شود. دوومیدانی به‌رغم اینکه شانس مدال مردان در المپیک دارد، اما روزهای آشفته مدیریت را در یک سال اخیر پشت سر گذاشته و وزارت ورزش و جوانان با دخالت‌هایش در این فدراسیون هر بار سرپرستی را انتخاب می‌کند. پیش از مبینی، ایرج عرب سرپرست فدراسیون دوومیدانی شده بود که او نیز بدون سابقه‌ای در مدیریت ورزش از سوی وزیر ورزش به مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس نیز رسیده بود. در میان چنین ماجراهایی در فدراسیون دوومیدانی، خبر رکوردشکنی مهسا را می‌شنویم. رؤیاهای جوانان ورزشکار امید می‌سازد، اما جریانی که باید مسیر موفقیت را برای آن‌ها مهیا کند، مشغول عزل و نصب‌های سرپرست‌های موقت و گذراندن روزها در نابسامانی مدیریت است.